Söylesene: hiç kurþun hayranlýk uyandýrýr mý? Neden olmasýn, deme… Katilin elinden olduktan sonra; Boþ laflarýn kurgulu edebiyatçýsýnýn düþüncesinde, Buharlý sözcükler üretmek deðil mi? Romansýz hayat iþte!
—ben gidiyorum hayat! Sen kendine kal…
Yazar dediðin, yüreði kasýrga dolu harflerle yetim kalan deðil mi? Boþ versene! Yazarlar artýk görünmüyor; yok olmuþlar… Gülüyorum, Kayýp ruhlarýn bulanýk mantýklarýnda ki masumluk deðilim; Ýnan harflerim eskimiþ; sadece sol yanýmda kayýp bir yazarýn kalbi atýyor.
—ben gidiyorum hayat! Sana bir þey demiyorum artýk…
Avlunun dinindeyim… Tahmin ettiðin yerde; katilin önünde, Ýþte böyleydi! Ýki Latinçiçeði kadar beyaz ve kadifemsiydi… Sonunda anlaþýlmýþtý zaten… Bir yazarla aþk yaþanmazdý! Herkes biliyordu da, yine de iþte! Yapraðý kamçýlayan rüzgâr gibi geçip-gitti…
—ben gidiyorum hayat! Sol yanýmda kayýp bir yazarýn kalbi atýyor; anlatamam!
Emre onbey Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.