UMUDUM KALMADI

UMUDUM KALMADI

Ben bereketini yitirdim ummanýn, bir balýðým gönlünde,
Halýk neylesin halimi, yuttum tuzu avuç avuç kýblede,
Ben babamý arýyorum affet diye, âdemimi yitirdim,
Gelmeyecek biliyorum, bolluk meleði evimize,
Ben evimizi özlüyorum sen diye,

Umudum kalmadý…

Penceresi yoktur evimizin, soðuk girer çiðerlerimize,
Çýkmaz yokluk ellerimizden, kurudur ekmeðimiz,
Öðünlerimiz vardýr bizim, Afrika çaresizliðinde gezinir,
Güneþimiz vardýr, pazarlýk konusu edinilen,
Ve bebeklerimiz doðmamýþtýr, kýsýrdýr hep kadýnlarýmýz,
Kýrmýzý sabahlar, içimdeki acý öyle büyük ki,
Çýplak ayaklarýmýz ve içi yýkanmamýþ kalplerimizin,

Umudum kalmadý…

Haccý yarým bir çocuðum, çiçekler de Mina yalnýzlýðý,
Kabri isimsiz kalan insanlar, çerçevesi siyah, teni siyah cesetler,
Sinekli hamur, pis kokar lütuflar,
Nendedir zulümkar insaflar, diktatör ömürlerimiz,
Benim de papirüsüm siyah, renksiz hep kalemim,
Benimde satýrlarým zayi, karanlýk gülüþler,
Yok, gelmeyecek Cibril evimize, nebisi ölü,
Yok, içtiðimiz ateþtir, öðünlerimiz rezil,

Umudum kalmadý…

Beytullah’ta gezinir gözyaþýmýz, vicdanýmýz bir günlük,
Ömer’de gördüm ben adaleti, izzetimiz kirli,
Tövbe çiçekleri açmaz oldu, kalpte nifak tohumlarý,
Kanatlarýmýz yandý, gökte meleklerimiz,
Benim umutlarýmda bu þehirde yakalandý,
Cezasý aðýr oldu umutlarýmýn, iþtiraklarým geç kaldý,
Kalmadý sevinç içimde, kayboldu geceleri kelebekler,
Dedim ya kanatlarým yandý, reyhanî yolculuðum boþuna,

Umudum kalmadý…