Kollarýndaydý ölüm, yalnýzlýðýmýn. Batan güneþ, ufukta... Ansýzýn, çalýp girmeni bekledim kapýmdan içeri; Fýrtýnalarla,dalgalarla beraber. Ve gülüveren bir yüzle. Koþup sarýlmayý bekledim sana saatler boyu, Ölümün soðuk kollarýnda. Gelmedin, gelemedin.
Sensizliði bir fark etseydi, ellerim Sýkardý tüm gücüyle,boynumu bileklerim. Sensizliði bir fark etseydi, gözlerim Kapatýrdý kapaklarýný, açmamak üzere; En son seni görmüþ olsun diye Gözbebeðim. Sensizliði bir fark etseydi, yüreðim Dayanamazdý... Kýzgýn daðlar gibi patlar Yakardý bedenimi; Ve hýçkýrýklar içinde baygýnlýklar geçirirdi. Sonra Küserdi dünyaya, Kalabalýklaþan yýðýnlara. Kendi halinde Yalnýzlýklara dalýverirdi Ýçine kapanýr, suskunlaþýverirdi, Eskisi gibi. Ve kavuþmak için sana bir an önce Aç,susuz þafak sayardý sayabildiðince. Ýþte bu yüzden sakladým kendimden Sensizliði... Yalanlar söyleyip Hatýralarla bozdum sessizliði
Sosyal Medyada Paylaşın:
umitilcin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.