//...Ne zaman elime bir kaðýt kalem alsam,
bilmiþ bilmiþ gülümseyen bir çocuk,
gelip oturur karþýma…
Ona bakarken hüzün çaðlamak ne mümkün,
Sarý saçlarý savrulurken rüzgârda,
Dalar gider ela gözleri taaa uzaklara…//
Tutar yüreðimden minik bir serçe gibi,
uçan bir halýya bineriz birlikte,
bazen bulutlara deðse de baþýmýz,
baþlarýz yerle gök arasýnda gezinmeye…
Papatya tarlalarýna uðrarýz ilk önce,
kýrlarda koþup oynarýz neþe içinde
bazen bir týrtýl çýkar karþýmýza,
uyumak ister avuç içlerimizde…
Bazen bir kaplumbaðaya takýlýr ayaðýmýz,
hatta düþtüðümüz bile olur, yanmadan canýmýz,
çimenlerin üzerinde neþeyle yuvarlanýrýz…
Bazen ip atlar, salýncakta sallanýrýz bazen,
yorgunluktan uyuyakalýrýz bir aðaç gölgesinde,
nerede olduðumuza bakmadan düþlerin en güzelinde. …
Hele denizleri aþarken görmelisiniz bizi,
Martý sürüleri gibi çýðlýk atarýz, gökyüzünde,
denize pike yapar, kâh dalgalarla selamlaþýr,
kâh ele ele yüzeriz yakamozlarla…
Dað baþlarýna süzülürüz kimi zaman,
Defne ve Zeytin dallarý toplarýz yüreðimizde,
Geçtiðimiz her yere tutam tutam býrakýrýz sonra,
Sevgi, barýþ ve umut olsun diye tüm insanlýða...
Hatice AK/25.09.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.