Baþka bir günden kalma bugün
lalelerin þehre göç ettiði aydan beri,
ýsýtýyor beni, aklýmda kalan gülüþü.
Anlamsýz çoðu þey dün gibi;
beklemelerim artýk vasýflý bir meslek,
gözlerimi kapattýðým anda görünüyor o melek.
bazen dokunmak istiyorum, kaçýyor kendisi
korkuyormuþ, çok sevmekmiþ sebebi.
Alýp, tekrardan koklamak istesem tenini
çok uzak, bir baþýna aðlanasý kaderi;
ipekleri sermiþ kainat avuçlarýnýn içine
öpesim geliyor mavi damarlý ellerini.
fakat mevsimler bilmiyor düþleri
sonbahar geldi mi, dökülüyor saçlarýnýn telleri.
mutluluk, süngüsüne asýlmýþ bir asker fesi gibi
toprak olma telaþýnda yitiriyor varlýk sevincini.
Ayrýlýðý dokunuyor parmak uçlarýyla saçlarýma
nisan yaðmurlarýnda ýslanasý saçlarýnda
düþlerim yanýveriyor bir kanser yamacýnda.
ansýzýn, çok uzaktan da olsa dokunuyor;
türkülerini bildiðim aþk kokuyor yeryüzü.
inanmak istemiyor acý içinde bir genç kýz
gözlerinden kayarken yaþlarý yýldýz yýldýz,
avuntulara kalýyor cenneti hatýrlatan ölümü.
Ayný hatýran ile gün batýþýný beklerken
yaþayanýn kendisiyle öpüþüyorum yeniden.
’acý’, soylu bir geleneðe tabi olup,
bir karanfilin baþýmdaki esrikliðine aitliðini
kadeh kadeh en siyah kabusundan doldurup,
hazýrlýyor beni istemediðim yarýnlara.
Bir baþka günden bugüne ait eksiliyorum
seni bulmak artýk daha zor sevgilim.
yitik ilhamlarým, yarým mýsralar ardýnca
kardeþ türkülerinin kavgalarý arasýnda
yýldýzlarýn sustuðu resimlerde ölüyorum.