boþluða uzanýyor geceler ve ben karanlýðýn ihtiraslý dokunuþunda gözlerini arýyorum....
sevda sözcüklerini öðrendim emeklerken aþk denilen sandalýn küreklerine tutunurken... harflerini yazdým göðe koþarak yetiþmek ayaklarýnýn altýnda yollar olmasa bile...
kaldýrýmsýz caddelerde çarpmadan geçmeyi öðrendim karþýdan gelenlerin sen olma ihtimallerini düþünürken korkmamayý yine ve yine beni kucaklayan yalnýzlýðýn ellerinden kaçarken söz denilen yeminler yok olsa bile...
gemilerime yol vermeyi öðrendim yollarýnda yüreðimin geçmek isteyenlerden kaçarken... gözyaþlarýmý akýttým içime bilmeyeceðin yollardan geçerken bile...
korkuyorum yokluðunda büyüttüðüm yalnýzlýðýn bile beni terkedip gitmesinden... yalnýzlýðýna bile layýk olamadým sevgili...
gerçek þu ki bilmedi kimseler seni kaç harfle kaç sözcükle geceye yazdýðýmý...
sakladým yýllarca bir bað gibi aðaçlar ardýnda sýrrýmý bir bahçývaným bildi sitem yangýnlarýmý.... gözlerim kapalý bir su hengamesinde bilindik bir badire sancýsý...
gece bildi ahýmý sen yoktun ve olma ihtimallerinin bile olmayacak hiç bir zaman...
tüm çýplaklýðýyla sana sakladýðým dudaklarýmda gözlerinin gidiþi var... kimseler yok þu boþ dünyada yalnýzlýðýn bile gitmek kaygýsýnda...
bana kalan kendimden bile sakladýðým itiraflarýndan utandýðým bir deli gibi duvardan duvara vururken anýlarýmý bana kalan sen olmayan senden kalmayan yalnýzlýðým...