Adýný ben uydurdum! Yüreðini, göz kararý ben kondurdum göðüs kafesime. Dudaklarýn bile yoktu ki ben öpmeden önce... Kadýn, anne, insan, Yani çocuk bile deðildin ki, Ben koynuma alýp Yaralarýný sarmadan önce...
Þehir þehir kanýyordun kabul et. Görenler, açtýðýn o beyaz mendillere Kirli bedenlerini, Plastik kahkahalarýný býrakýp gidiyordu hep.
Tenin grileþiyordu bensizleþtikçe, Sen farketmiyordun. Zincirleri kopuyordu iç çekiþlerindeki salýncaklarýn Nefes alamýyor, Bir buluta benzeyip yaðamýyordum üzerine...
Adýn, varlýðýmdaki sayýlarýn intiharýydý, Etime koca koca sýfýrlar biçip gidiyordu... Anamýyordum bir daha seni Bir daha kendime kafa tutup, Sen olamýyordum, ben olamýyordum, biz olamýyorduk!
Adýný ben uydurdum! Yüreðini, göz kararý ben kondurdum göðüs kafesime.
Söylesene; Fazla mý geldim þimdi sana?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Poyraz Bayram Gök Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.