Aþkýn rengi kýrmýzýdýr! Ayrýlýðýn ki farklý mý? Saçlarý gibi deðil mi biraz? Dudaklarý gibi sanki... Kokusu gibi biraz, Gözlerinin beyazýnda da vardý biraz kýrmýzý. Seviþmelerimiz gibi kýrmýzý. Ýhanetlerimiz gibi.
Çýplak vücutlarýmýzdan akýp giden acýlarýmýz karýþýrdý karanlýða Bu yüzden en çok kýrmýzý yakýþýrdý bize. Biz seviþir güneþi doðururduk, üstümüzden çekilirdi gece.
Seviþmek miydi günah olan? Hayýr! Sevmek ve sevilmekti günah olan. Aþklar incecik bir çizðiyken, Ayrýlýklar kalýn, biçimsiz alýn yazýlarýydý.
Mazeretsiz ölüm rengiydi bizim ki, Kan lekesi gibi dururdu dudaklarýnda ki ruj izleri Kalbime benzetirdim bu yüzden. Solmasýn diye kopardýðýmýz gülleri sevdik.. Ölümü sevdik kanayan yaralarýmýzdan ötürü Benim kýrmýzýya inandýðým yerde sen bana inat ‘Renk körü’...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Poyraz Bayram Gök Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.