YOKLUĞUNDAN ÖTE

günler akýp geçer
yolculuklar
istasyonlar
ömrün duraklarý............................

bu kaçýncý ateþe veriliþ? bu kaçýncý bozumu zamansýz, sevda baðýnýn/aðzýmda koruk tadý hasretinle/
...aynalardan geçiyorum
yaðmurunu siliyorum camlarýn...................
...........................

ellerim üþüyor
koltuk altýmda ýsýtýyorum
içimde kasýrgalar yýkýyor bendlerini
ellerim ellerini özlüyor

acýyor þimdi sözlerinin vurduðu yerler/ benliðimi aþýndýran
taþa baðlý yosun çaresizliðiyle
susuyorum


ürkek ve acele,
gün dolduruyorum kumbaralara
beni sevdiðini düþündüðüm saatleri
(onlar benim hazinem/di…..)


þimdi belli belirsiz bir korku içimde, itirafýndan kaçtýðým,


yabancý bir el vechiyle
sökülüp atýlmayý kalbinden
bekler gibi bakmadayým gelecek günlere

ömür akar geçer
trenler yol alýr
otobüsler, uçaklar...

geride istasyonlar kalýr
yýkýk dökük binalar , tütmeyen bacalar , havada bir leyleðin
süzülüþü………..

üþüyorum
kalbimin uzaðýna düþüyor adýmlarýn
yokluðundan öte ölüm var mý Yusuf?


Gülce Cibran

Sosyal Medyada Paylaşın: