Kadın Şehir
Kurþuni bir rengi geçirmiþ üstünden
Yalnýzlýk kalkanlý gökyüzü.
Bir þehrin yalnýzlýðý
Taþýdðý kalabalýk kadardý.
Köysel kahýrlar büyümüþ,
Nüfusu arttýkça acýnýn.
Hasat vakti inmiþ sürülen gözlere.
Düþ ekimi gelmiþ,
Hasret eylülü bitmeden.
Ürün vermeyen yalnýzlýklarý biçilmiþ þehrin.
Bir ömür yalnýzlýk biçilmiþ,
Bir ömürlük ömrüne.
Þehir ,terk vaktindeydi yine.
Göçebe aþklar,göçebe hayatlar barýndýrmýþtý,
Arka sokakta hýrsýz-polis oynayan çocuklarda.
Onlarda terk ettiler,
Büyüdükleri ilk anda.
Duvar diplerinde bitmiþ çimler titriyordu.
-Siz kýraðý dediniz,ben geceden kalma gözyaþý-
Gece boyu art arda gelen bombalarla sarsýldý þehir.
Ve yara aldý en iþlek caddesinden.
Ýki adam kaldý yaralý caddede.
Bir þehir kaldý,yaralý caddesiyle.
Uyku tutmadý gözlerini þehrin,
Býraktý kabuslardan aþaðý.
Bu savaþta en çok yara alan:
Savaþ alaný.
Ýki adam konaklama yerindeydi sadece,
Oysa þehir kalýcý bilmiþti ikisini de.
Bekledi.
Þehir zamandý
Ve geçmiyordu,
Ne kendinden
Ne sevdiðinden.
Saatler ter döktü.
-Siz yaðmur dediniz,ben þehrin gözyaþý.-
Döküldü hüznün sarýlarý.
Yaþandý sonbahar yüzlü bir ayrýlýk,
Þehrin son baharýnda.
Geriye kalansa iki adam.
Biri vazgeçiþti,yeniliþti.
Kim bilir kendine göre zaferdi.
Dedi ki ötekine:
"Ben alacaðýmý aldým,
Kalan topraklar senin."
Sinem Sal
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.