İKİ KELİMEYLE...

Gizli bir mabed gibiydi kalbin,
Bir bir çýkmýþtým ben o merdivenleri.
Bazen bir çocuk gibi koþtum;
düþer miyim? diye hiç düþünmeden.
Bazen de, aðýr aðýr attým adýmlarýmý;
korkarak kaybetmekten yolumu
Kimi zaman telaþlýydým;
Sanki arkamdan kovalayan varmýþçasýna.
Kimi zamanda hýrçýndým;
Sanki benden baþkasý, o kapýya ulaþacakmýþçasýna.
Korkuyordum iþte!!
Tüm nedenlerimi gizlemiþtim sevgime.
Hiç bir düþünce, getiremiyordu artýk beni kendime.
Çünkü; SEN olmuþtum, sanki yaþýyordun bedenimde...
Aklim hep yenik düþüyordu,
Sensizlikteki seslere..
Ne yapsam olmuyordu,
Çarpýyordu beynimin her bir köþesine.
Aslýnda inanmadýðým SEN deðildin,
Ne kadar vurmuþ olsa da, kelimelerle dilime
Çaresizlikti iþte!!
Anlatamadým bir türlü sana; kendimi de, sevgimi de..
Korkuyordum iþte..!!
Tüm nedenlerimi gizlemiþtim sevgime
Ama artýk ne çare....! elindeyim þimdi,
muhtacým, aðzýndan çýkacak bir tek söze....
Susuyorum þimdi...!!!!
Dudaklarýmýn arasýnda , yarým kalmýþ iki kelimeyle... Nergiz Arslan 08/2011
Sosyal Medyada Paylaşın: