Nice yalancý baharlar gördün. Aldandýn, Kýrýldýn. Þimdi gerçek bir baharýn ortasýndasýn. Çekinerek bakýyorsun gökyüzüne. Hatta isteksizsin perdelerini açarken bile sabah saatlerinde. Korkuyorsun. Yalnýzlýðýnla bilediðin sevdan artýk bir hüzün... Ve ayaklarýnýn altýnda biriken bir nefret oluyor döktüðün her bir gözyaþýn.
Her buluttan kaçýyorsun. Uçurumlara atýyorsun kendini. Düþtüðün yerde derin hýrçýn bir nehir. Kaçtýðýn yaðmurlarýn beslediði zaman zaman... Hem ýslaksýn artýk, Hem de kayýp...
Oysa yaðmurda ýslansaydýn en fazla üþüyecektin. Þimdi neredesin? Nereye akýyor kaybolmuþluðun? Belki de kanýyorsun. O kýyýlarda yükselen kýrmýzý kayalar senin bitiþinin rengi belki de.
Belki de nehirler her kuruduðunda sen kurtulmaya çalýþýyorsun. Çoktan pes etmiþ de olabilirsin. Her nehir kuruduðunda sensindir aslýnda bir bir yok olan.
Nice yok oluþlar gördün. Gerçekti. Yüreðin nicelerine tazelendi ne zahmetlerle. Þimdi bir aðacýn gölgesinde, Kendine aðlýyorsun.
Sosyal Medyada Paylaşın:
doganozcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.