Yine huzur içinde çýkacakken sabaha,
Kaldýrdýlar uykumdan kýzýla boyadýlar.
Bir þeytanýn emriyle sokup beni günaha,
Ýstemediðim aþký ruhuma dayadýlar.
Kandýrdýlar aklýmý, güya aþksýzlýk ölüm,
Aþk karanlýk dünyada parýldayan bir hale.
Kutsal aþk kitabýnda yazýyormuþ bir bölüm,
Aþksýz varýlmaz imiþ mahrem olan mahale.
Bendim gönül yükünün altýnda kalan ýrgat,
Kýblegahým aþk oldu sevdiceðim efendi.
Bütün alacaðýmdan ettirdiler feragat,
Bittiðinde bu sevda, hakkým beyaz kefendi.
Bilemem hangi aþýk beni nerde anýyor,
Çýkamam çerçeveden gönül duvarým serhat.
Parmaðýma batsa aþk tüm vücudum kanýyor,
Söyleyin bu sýr nedir Mecnun Kerem ve Ferhat.
Tarumar olsa dünya herc-ü merc olsa ruhum,
Baþlasa sonbaharda duygu tarlamda hasat.
Niçin uzak kederden, pür temaþa güruhum,
Yeterli gelmiyor mu var olan mukaddesat?
Halit GÜLTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.