/aþka uyandýr beni anne/
çoklu kavga sokaklarýnda dumanlar ilikledim göðsüme
bacalar sevdim kentlere býyýk altýndan gülen
renkli hanýmannelerin yaslarý gibi görünümsüz
kalburüstü olur derdik ya bir Beyoðlu meyhanesi
ya köprülerden sarkan diþiliksiz kadýn esenlikleri
balýklara dönüp söven kodaman Ýstanbul
gemiler ana ve avrat dolusu…
rakýyý akýtmayý öðretirler bu ara sokak eðitmenleri adama
bir istavrozu çýkartýrken nasýl þaþýlacaðýný piskoposa
kilise yokuþundan üstümüze karbondioksit çuvallanýyor bazen
duyuyor musun, iki fahiþe parfümü gibi aðýr kokuyor üst mahalleler
gazýný býrakmýþ koca göbekli kamyoncu gibi þehrin bu yakasý
hýzlý ve nasýl da kolay sindiren bir yaratýktýr bu, Tanrým!
sanýrým seviþmeler de týkanacak bu gece pencereler sýkýntýlý
saatlerin saðý solu belli olur mu a canýmdaki belirsizlik
her þeyde yarý yarýya bir vericilik ve isyan var kendine özgün
kadýnlar var aklýmdaki heykelin belinde düðümlenen
sayýklamanýn ince bakýþlý kristal cazibesi vakitsiz
þiirleri seviyor hala kýrlangýçlarýn kanadýndaki doðurgan þair
diyorsun bana, ben susmalarýn verdiði hakký kullanýyorum
bir papatyayý kanatmayý daha çok seviyorum insan yerine
damlardan sarkýtýlan baharý tartýþýrken uçurtmalar
aðýz dolusu inanýyorum yollar taze yaþam kokuyor
gönlümün karþý yakasýnda omuzlanýyorum yitiklerimi
dalgalar ses versin þimdi tornistan konuþsun üstüme
anadan üryan bir þilep konuþsun
ah Beyoðlu’nda eski bir semer vurulur da sýrtýma
ben nasýl taþýmam artýk Ýstanbul’un kahrýný