Adı kalmadı aşkın...

bir gece düþtü
gündüze
yarým yamalak kaldý hüzün ...

ve adýna sövdü her hücrem.
sevgilim,
adý saklý kaldý,
yelkenleri çürüdü vurdu kýyýya ve adý kalmadý aþkýn ...

aþk kýyýya vurdu ya
rüzgarý tükendi baharýn,
dallarý yapraksýz aðacýn gölgesine düþtü aþkýn ...

her adýmýna bin beddua ettiðim, her günü bitiren gecenin
ve sessizliðe gizlenmiþ her iþkencesinin inleten ýzdýrabýna
ve adýna saydýðým tüm kelamlarýn dilden dökülen tutkularýna
ve bil cümle aþka vesile olan her hatýrana
ve sana
ve senden kalana,
haytalýðý bir kenara býrakýpta bir türlü mani olamadýðým dilimdeki yaraya,
cektiðim cevri cefaya
sövmesem geçer mi sanýrsýn aklýmda kalan yarým ..
hala anlamadýn mý ?
senin ve hatta yaþadýðýn coðrafyanýn ...!
neyse …
dallarý yapraksýz aðacýn gölgesine düþtü aþkýn...

aþka ulaþtým...
aþka bulaþtým...
aþkýn beni bende bitirdi...
aþkýn beni sende dirilti...
içimdeki sevgiliyi öldürdüm,
içimdeki beni dirilttim...
aþkýna mezar kazacaðým...
seni gömüp üzerine toprak atacaðým...
fatiha okumadan topraðýný sulayacaðým...
ve üzerine yapraksýz gül býrakacaðým...
seni yapraksýz aðacýn gölgesinde unutacaðým.

hala anlamadýn mý ?
yelkenleri çürüdü, vurdu kýyýya ve adý kalmadý aþkýn ...

Uður TAÞPINAR

Sosyal Medyada Paylaşın: