soyunarak özlem daðýt bu gece
anne esrarýnda yasa dýþý aþklar iþle
kalbimin ölümlerine
sana hasret bir durak kalsýn
penceremin dibi, Boðaziçi’nde.
eski bir aþk doldurup kadehe
ölüme özlemi anlat dillerde
bana bir sayfa aç þehrinde
þehrin son ýþýðýný sen kapat
senin olsun son ýsýnacak kanepe
býrak, aldýrmasýn otobüsler
kýrsýn direksiyonu þoför rýza
gözlerin iþlensin bir buse gibi
gönlümün þehr-i yar sahilinde
gözlerin taksýn sevdayý
tuttuðun yasak bir çanta gibi
sarýlayým ince beline
ýlýk ýlýk aksýn nehirlerin
memleket kadar sýcak olsun ellerin
bir bardak da demli çayým olsun
sevinçle çocuklara açýlan yüreðin
sen sarart düþlerimi düþlerinde
köþesi yansýn þiirlerim ateþinle
martýlar seviþirken güpegündüz
o mavilerin büyülü nefesinde
bana bir yaþ akýt bulutlarýndan
bir kadeh sonrasý acýtsýn yeniden
aþkýn en derin hülyasýnda susup
çürüsün dirseklerim yazmaktan seni
sana hasret bir durak kalsýn
yüreðimin kenarý, Haliç’de.
son bir kez daha bakarcasýna denize
bir nefes de benim için al Ýstanbul’dan
vapur yanaþýp iskeleye, kuþlar eþliðinde
mýzýkacý çalsýn sana bu son þiirimi
büyüsün kanayan yaralarým saf saf
gözyaþlarýndan düþüp, ellerinin Cennet’inde.