Uzakları Özlemek

Bak çocuk,
Ýnsan yalnýz kaldýðýnda en çok neyi özlüyorsa,
En çok o’na uzaktýr,

Yakýnýnda olanlarý da özlersin belki ama,
O’nlara bi’ þekilde yine ulaþabilirsin,
Çünkü adý üstünde ’’yakýnýnda’’.

Ama uzaklar da olaný özlemek baþka,
Ulaþýlmayaný yakýnýnda aramak, o’na kavuþmak için can atmaktýr,

Sen o’na kavuþmak istersin, o’nun belki ruhu bile duymaz,
Ama sen yine de uslu durmaz özlersin,

Sen ulaþýlmayaný özlüyorsun da, o seni özlemiyor mu?
Belki o’da sen den uzakta seni özlüyordur.

Ama doðru ya, seni özlese sen den uzakta olur muydu,
Uzakta durur muydu?

Belki de öyle olmasý gerekiyordur o ayrý,
Ama olmasý gereken bu deðil bence,
Olmasý gereken,
Sen den uzakta durmasý deðil, sana yakýn olmasý.

Bazen sen o’na gitmek istersin, o sana gelmek istemez,
Bazen o sana gelir, sen o’na gidemezsin,

Yani iþin içinde biraz kaderin cilvesi var elbet de,
Ve o zaman yapacak tek þey boyun eðmek kaderine,

Biliyorum ufaklýk,
Uzakta özlediðine kavuþamamak zor olsa da,
Özlemek de güzeldir aslýnda,
Çünkü neyi özlediðini biliyorsun en azýndan

Benim özlediðim birileri bile yok, sen þanslýsýn bu konu da,
Hiç yok deðil caným, var elbet de,
O’nlar senin ki kadar deðil, çok daha uzakta.

Boþ ver sen,
Biz özlemeye devam edelim, gün gelir buluþuruz illaki ufukta,
Hem tadýný da çýkarýrýz kavuþmanýn,
Doya doya...

Ahmet Özhan Uygun ©




Ahmet Özhan Uygun Þiirleri Facebook Sayfasý:

/ahmet.ozhan.uygun.siirleri

Sosyal Medyada Paylaşın: