Akþam kanýyordu ; yaðmur damlasý gibi Oysa ben , Kuþatýlmýþ bulutlar gibiydim / bilmiyordum ! Hayatýn o ýslak kýlýfýný ...
( sevmek öteden beri aynýydý ; en güvensiz anýnda bile sevdiðine inanmak deðil miydi ? )
...ne olacaðýný bilerek , engellere aldýrmadan / sevmek ! belki de nefes alýþ-veriþlerde üþümek... yanýlmadan sevmek ya da bilemiyorum...
( yaþamsal hilelerde emanet ederek düþlerini ; koþmak ! sevgiliye dair ne varsa kabullenmek ya da hiç sevmemek !..)
...ve bir an da unutulan yaþamsal kýrýntýlara ; çocuksu hayallerini katarak , en çok kýrýlarak / parçalanarak kirpiklerinden sevgiliye yakarýþ: “sadece seviyorum”
( hayata karýþýp seni sevmek ; sana , seni yazabilmek ve çeliþkiler de kuþanýp her türlü ihtimaller dýþýnda ki felaketleri ; sadece sana “seni seviyorum”diyebilmek...)
- benim için seni sevmek ödüldü ; sence bunu haketmedim mi ?..
Emre onbey
Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.