ve düþtü kalesi aþkýn surlarýnda düþmanla vuruþmayý düþlerken koptu düþü onu ne kýlýç öldürürdü ne de paslý mýzrak eðer sevdanýn sadaðýndan sevdiðinin yayýndan çýkmasaydý sýrtýndan yediði ok!
ve ay söndü silindi halesi yine de ölmezdi iki yaralayan sözle parçalayarak sökerken göðsünden kalbini görmeseydi eðer bir zamanlar öptüðü hançerdeki eli.
keþke zehirli þarap sunsaydý kirli çanakta son kez gözlerine bakarak ve bilerek içerdi kuþkusuz yine ölürdü; ama ihanetle yýkýlmazdý aþkýn kalesi.
deliciðim! her aþkýn bir hikâyesi vardýr birine fýkra olan diðerine dramdýr!
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.