Kalbim, üzerinde yapbozlar yapacak kadar parçalanmýþken,
Göðün yýldýzlarýyla çiziyorum hiç gelmeyeceðin günleri.
Beþ parmaðýmýn beþi de isyan,
Neylere karýþtýrarak içiyorum meyleri.
Gözyaþým saydam deðil artýk,
Geceye bulanmýþ kederinden
Eflatun…
Kýzýl…
Mavi…
Karným doyuyor, yüreðim aç.
Hangi samanlýðýn seyranlýðýnda unuttun sen gözlerimi,
Kimlerle seviþirken yitirdin bekâretimi?
Kaskatý kesilen güneþ mi alacak benden
Her þeyini yitirmiþ üþümelerimi?
Hangi maðazanýn vitrininde giydireceksin,
Ruhuma kefenini?
Aðýz dolusu isyana mý katýk edeceksin gençliðini?
Gözlerim kapalý, beynim nöbette ki askerler gibi.
Sýnýrlarýma girmiyorsun ki, vursun
Canýmý çok acýtan kalbini.
Kimselere açmadýðým yüreðin kýydýn canýna,
Faili mekruh, düþlere haramsýn artýk.
Düþecek olsam, kollarýn gerilecek yine bir að gibi
Ve sen öldüreceksin yeniden masumiyeti.
Bu kimin masalýysa,
Hiç olmamýþ, hep yokmuþla baþlayan.
Düze hiç çýkmamýþ yokuþla son bulan.
Nasýl bir aþksa bu, aldanýyorum her seferinde,
Kirpiklerim yosun baðlýyor,
Kalbim nasýr.
Ayrýlýk kaç hecedir ki hazmedilemez bir türlü?
Her geri dönüþte yine açar kapýlarýný,
Uslanmak bilmeyen insan.
Ey aþk,
Kaybetme beni ,
Kanýmla beslenmekten mutluysan…
Söyle aya
Bende tüm yýldýzlar,
Yokluðuna yetecek
Beni adam edecek kadar…
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.