Keþkeler sýralanýr, sonra piþman olursun Vakit geçmeden durma, yâre doðru köprü kur. Ýðneden tut ipliðe, sýðaya çekilirsin Kendini boþa yorma, yâre doðru köprü kur.
Bugüne dek elime, deðmese de elleri Rûhumu okþar durur, yârin tatlý dilleri Yol verme harâmiye, yýk konan engelleri Sevgiye duvar örme, yâre doðru köprü kur.
Kendini atma nâra, gerçeði bile bile Ne dilersen dile de, dileðin Hak’tan dile Olgunlaþsýn o açsýn, bülbülün aþký ile Gülü goncayken derme, yâre doðru köprü kur.
Meyveli aðaç gibi, tevazu’yla sen eðil Kibirliyse bir insan, yüzde sanki bir siðil Cam bir kâseye benzer, tâmiri mümkün deðil Bir kulun kalbin kýrma, yâre doðru köprü kur.
Sever ise bir kiþi, sevdiðini güdermiþ Bir sözün iki etmez, suyu sýra gidermiþ Ýþte gerçek sevgi bu, kör ve saðýr edermiþ N’olur hatasýn görme, yâre doðru köprü kur.
Yaratýlýþ gâyeni, kendi kendine sorsan Nereden, niçin geldin, biraz kafaný yorsan? Ölünce de hayýrla, anýlmak istiyorsan Kimseye pusu kurma, yâre doðru köprü kur…
07/08/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.