bi dasesinin gölgesinde… öpüþerek rinde buluttum göstermedi güneþ gecelerde ve yaðmur olu… kaç martý boð…unuttum…!
içimdeki ucsu…ipek gýrlangýçlar uçuyordu hüzünlü r tuz buz olup ölüyordu . bir ara… yýrtýk bir… ölü bir…soðukmuþ anladým ki… taþlar da üþþehrin mezarlýklarýnda ve zulmüyýlaný sokmuþ soktukça sanki ceset tarlasý ölümün türkçesi, ingilizcesi, arapcasý, çincesi yokmuþ . körmüþ karanlýðýn gözleri ve denizde sanýrm…akvaryum balýklarý her doðumunda kýz gibi deniz ceset kustukça… intiharlara tabut olacaðýz diye suda ði günahlarý k masal gibi sýmsýcak … gül yapraksarýp Hüdaya sunmuþ avare bir kadavra… kanserli rüzga için belki de gün arýnmak için hüzünbaz bir yunmuþ baþucumda el sallayan iki ceset... meðer düþ kurduðum þehri n…gözler nurdan yoksun “Hamdolsun ki neylesin efsun…//
2006 *tahsin özmen, bez bebekler de üþür, çatým&baský yay,ank,2006 Sosyal Medyada Paylaşın:
tahsinözmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.