BEKLEMEK

Geceydi...
Gökyüzünde, hivdanur izliyordu.
Aþkýnýn korkutan yüzüydü, sanki.
Endiþeli bulutlar, bir kapatýyor,
Bir açýyordu, ayýn; görüntüsünü...

Ruhunda derin hüznü!
Gökyüzü; ayna olmuþtu sanki,
Ýçini görüyordu...
Kimsenin görmesine izin vermediði,
Duygularý, onu ürkütüyordu...

Öleceðini bildiði halde,
Neden? Onu yaþatýyordu, yüreðinde!...
Ruhuna, hüzün düþüyordu.
Aþkýn, karanlýk gecesinden,
Aþkýn, sabahýný bekliyordu...

Dilinin suskunluðu,
Ruhunda; depremler yaratýyordu.
Kendi atýyordu çýðlýklarý,
Yine, kendi duyuyordu.

Yorulmuþtu yüreði!
Sabýr, üretemiyordu benliði!
Ne beklemeye tahammül!
Ne gelecek güne ümidi,
Ne de ömrüne, inancý kalmýþtý.

Hýzla atýyordu kalbi!...
Tüm saatler, durmuþ gibiydi.
Zamaný, daraltmanýn, yada; kýrpmanýn
Bir yolu, yokmuydu?...

Zaman, bazen; ilaç bazen; zehirdi sanki...
Beklemek; ne zor þeydi...
Bekledi, bekledi, bekledi!...
Peki ya beklediði neydi?...

V.Kayra
Sosyal Medyada Paylaşın: