Geldiler… Ýçimin hevesiydiler. Dört can dört yan olup; Güldüler, güldürdüler... Lezzet, ülfet, nefaseti Ýpek kozasýnda ördüler… Gün geldi, tat damaktayken; Gülen yüreðimden, Tebessümü toplayýp Döndüler…
Bir yolcu Bir yolcu daha Uçtu kaçýncý yolcu Kuþ uçtu, uçak uçtu, yürek uçtu!
Bu muydu Ýstanbul? Söndü þehrin lâmbasý Gel gününde nasýlda hepsi birden yanmýþtý Eksilmiþti eksik þey, kavuþunca can cana; Gökkuþaðý hazlara banmýþtý, boyanmýþtý
Iþýl ýþýldý her yer, evrende bahar vardý Vuslat ile gözgöze, nasýl da bir rüyaydý!
Ve gönül bir rüyadan uyandý Uçtu bir yolcu, bir yolcu daha! Can ayrýldý, yürek ayrýldý; Vefalý dostum hasret, Gene benimle kaldý.
02.08.2011-Ýst. Asuman Soydan Atasayar
Sosyal Medyada Paylaşın:
asuman soydan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.