Sevmek, iki çýplak yaranýn birbirine deðdiði an; acýdan zevk aldýrtan bir yara...
Baharlarý kýþ olan mevsimleri sevdik biz,
Ne kadar uzunda olsa cümlelerimiz,
Kýsa kýsa,
Ve sadece,
Ýkimiz.
Baþka hayallere de dalsak,
Ýki çýplak yaranýn birbirine deðdiði an gibi,
Acýyla,
Zevk aldýk biz.
Bazen sevgimiz þöyle oldu ki;
Islak çamaþýrlarý kanepeye serip,
Odanýn içinde üþürken,
Sarýp birbirimizi bekletmeden,
Mýsra mýsra deþip yüreðimizi,
Yazdýk biz.
Yandýk;
Belki sadece kendimizin yandýðýný zannedip,
Yanýlgýlara aldandýk!
Ne kadar kül de olsak,
Birbirimizin üstüne basmadan,
Sevmeleri bildik,
Biz!
Aþktýk
Bir anlýk,
Her þeyi aþtýk.
Severken çok hasret de çeksek,
Biz böyle sevmeye alýþtýk.
Her þiirde hep ayný
Vazgeçemediðimiz þarkýmýzý çaldýk.
Biz, çok acý da çeksek,
Birbirimizi sevmek için yaratýldýk.
Biz;
Ýkimiz,
Sizsiz ve kedersiz
Cennet düþlerinde,
Bir baþka güne uyandýk.
Ve anlamadan çok çabuk geçti zaman.
Biz þimdi farkýna vardýk,
Ki çoktan gitti o tren,
Biz aþka dahi el sallayamadýk.
...