YAKIP YIKTIĞIMIZ KAPILAR

Kýrarak, kýrýlarak… yeni yollar açarak, kanatarak ilerliyoruz kendi içimizde.
Cümleleri tamamlayamadan vedalaþýyoruz, kýrarak kýrýlarak…
Gözyaþlarýyla ýslanýyor cümlelerimiz, çatlýyor daðýlýyor konuþamadan.
Dilimiz yüreðimize akýyor… Susuyoruz…
Korkularýmýza takýlýyor umutlarýmýz, kelebek misali güçsüz bir þekilde can veriyor hayaller.

Kýrarak, kýrýlarak olgunlaþtýðýmýzý düþünüyoruz.
Yanýlgýlar silsilesine takýlan nefesimiz yankýlanýyor,
kendi gururlu sesimizle adým atýyoruz, kararlarý þekillendirirken.
Oysa yok olmak saniye meselesi, dinamitlenen daðlar gibi devrilirken içimiz.
Yok olmak ve var olmak incecik çizgi, mesele mi kýrýlan sözcüklerimiz; yüreðimiz...

Toparlýyoruz… Kýrýlaný, döküleni boþalttýktan sonra içimizdeki siyah zehirleri.
Ýçtiðimiz zehirli zakkumdan olsa gerek dilimizde kalan zehir izleri.
Tamamlayamadan ölen kaç kiþi var cümlelerini?
Kim susturuyor bizi?
Biz miyiz çekingen kalan ve yarým bir aþkla solduran, gerçekleþme ihtimali yüksel hayalleri?

Kýrarak dönüyoruz sýrtýmýzý…
Yýkarak alýyoruz kararlarýmýzý…
Geride hasret ve nefretle karalanmýþ sayfalar…
Düþünmüyoruz, düþünemiyoruz yakýp yýktýðýmýz kapýlara geri döneceðimizi…



Sosyal Medyada Paylaşın: