biliyorum
hiç bilmez olur muyum geceyi?
içimin eriyiþindeki yalnýzlýðýmý,
hiç görmüyorsun deðil mi?
on yediye sayýyorum düþlerimi,
tanýþtýðým cümlelerimi..
on yediden dem vuruyorum koþup gelmeyiþini
bazen þair gibi,
bazen aniden uyanan bir aþk gibi..
iþte bir kez daha gözbebeklerine deðiyor gözlerim
bir kez daha görüyorum o gözlerin karasýný
üþengeç kirpiklerini sayýyorum nedensiz
omuzlarýmda sensizliðin hazzýný duyuyor gibiyim
milyonlarca trampetler çalýyorlar boynumda
tüm ölü þairler senin yokluðuna alýþtýrýyorlarsa beni
bu benim suçum deðil
nasýl çiziyorsam seni gökyüzüne
boyuyorsam en mavisine
tüm kelimeleri sað elimle baþlayýp,sensizliði sol elimle bitiriyorsam eðer
beni heceleyerek anla!
benden bir cümlelik þiir isteme
kara deyip geçerim
benden eksilmeyen ufuklar bekle
ben yine maviyle baþlar,gözlerinle kapatýrým
þaþýrýp kalýrsýn...