Şafağın Ardında

Bir tren geçti dünyamdan
Dünyamda ýþýk
Tren karanlýk
Bir geçit vardý, dar
Kýldan ince, kýlýçtan keskin raylar üstünde
Yol aldýk
Dirençli ve cüretkar

Sevince dolanan sarmaþýk
Tünele girdi uzayarak
Þafaðýn ardýnda
Uzakta
Çok uzakta nokta kadar bir ýþýk
Zaptedilmiþ çoktan

Aniden durdu tren gürleyerek
Kalbim durdu duracak
Ben çaresiz, ben güneþe tutsak

Burnundan soluyan duman
’Çek dedi gözlerini güneþten’ haykýrarak
Yüreðim çatladý çatlayacak
Gözümün nur’u damladý damlayacak
Ýçime dolan okyanustan

Az kaldý sökecekti þafak
Söküp aldý vuslat’ý avuçlarýmdan

Fakat ne güneþ kayboldu yürekte
Ne de güneþte ýþýk

Alnýmýzdaki yazý karaysa
Behey karanlýk, ne kadar kara olabilirsin?
Ardýn aydýnlýk...!

Bilincim halâ açýk.



Temmuz 2011 Ýzmir

Sevilnur Durmaz



Sosyal Medyada Paylaşın: