İsimsiz

…ve sabah oluyor yine

ve ben
tutamadým yine güneþin elinden
halbuki saatlerce dolaþýp durdu ayaklarým

ah ayaklarým
zavallý ayaklarým
her yerde seni arýyordu
kendinle karþýlaþtý

oturduðum masamda yine sen vardýn
ve sen yoktun sandalyede
bardaklar boþaldý
ben doldum

…ve sabah oluyor yine

ve ben
tutamadým yine güneþin elinden
aðlamak istedim aslýnda baðýra baðýra
ve gülmek istedim aslýnda aðlaya aðlaya

gece uzun
gece karanlýk
sen geç kaldýn
ben geç kaldým
en çok da vuslat geç kaldý

yoruldum
ardýndan binlerce duygu taþýyan otobüs göründü uzaktan
koltuðun cam köþesine oturdum
indirdim çantamý omzumdan
omzum da indi yere

ne kadar aðýrlaþmýþ bedenim ah
çantam darmadaðýn
kaldýrdým yerden
býrak gençliðimi
çocukluðum bile çýktý içinden hayret

çocukluðum
ah çocukluðum
benim güzel
benim yorgun çocukluðum

öpüp kokladým onu
baþýný okþadým þefkatle
"haydi dinlen sen biraz orada"
çantam tekrar sýrtýmda
içinde bir dünya
sýrtlandým yolu

...ve sabah oluyor yine

ve ben
tutamadým yine güneþin elinden
güvercinler uçtu göðe yan yana
arkasýnda ben
içinde sen
yana yana

uçtum...
düþtüm...
kalktým...

...

Sevilnur Durmaz
20 Temmuz 2011 Ýzmir


Sosyal Medyada Paylaşın: