Önce sessiz sedâsýz seyretti beni camdan, Sonra bir hýþým ile salladý perdeleri. Uðultulu bir sesle gelip geçti odamdan, Býraktý arkasýnda, dertleri, kederleri.
Ne var ne yok daðýttý masamdan devrildi mum, Yere düþtü kalemim uçup gitti kaðýtlar. Yapayalnýz odamda huzur ararken ruhum, Birdenbire karþýma çýkýverdi aðýtlar.
Gezdi tüm odalarý yokladý birer birer, Sanki hýrçýn ruhuna bir beden arýyordu. Ýliþince gözüne duvardaki resimler, Bu kan çanaðý gözler senin mi diye sordu ?
Eðilip kulaðýma bir þeyler fýsýldadý, Benmiþim aradýðý, söyledi titreyerek. Gözleri karanlýðýn içinde ýþýldadý, Ve kayboldu o anda yanýmdan kükreyerek.
Kaldýrdý taþý tozu, saðý solu süpürdü, Savurdu bedenimi, geçirip cendereden. Benim olan her þeyi peþi sýra götürdü, Artýk benimsin dedi; çýkarken pencereden...
19.06.2007
Ahmet Turgut Atlýk Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet turgut atlık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.