Bu gece saatler tersine döndü,
Hayat kývýlcýmým söndü bu gece.
Umut yüz çevirdi, yine küskündü,
Hayaller sözünden döndü bu gece...
Olmadý bu gece derdime derman,
Reha’mdýr diyerek girdiðim kovuk.
Bu öyle bir dert ki, dinlemez ferman,
Bu dert hayattan kor, ölümden soðuk...
Oynadý bu gece taþlar yerinden,
Ruhum parça parça her þey karýþýk.
Oda’mýn kurþuni perdelerinden,
Girmiyor içeri tek hüzme ýþýk...
Kerpiç duvarlarýn üstünden kayýp,
Hýþýmla üstüme çökmekte tavan.
Gözlerim sislerin içinde kayýp !
Bozarken sükutu akrep-yelkovan...
Baðladýðým vehmin kopunca ipi,
Kasvet tohumunu ruhuma ekti.
Bakýþý iþveli bir kadýn gibi,
Beni gözlerinin içine çekti...
Sardý gözlerimi o an kollarý,
Þimdi yavaþ yavaþ kapanmaktalar.
Kapatýp sinsice bütün yollarý,
Korkular kapýma dayanmaktalar...
Boðuldum gittikçe kýsýldý sesim,
Yayýldý gözümü diktiðim nokta.
Verildi feryatla en son nefesim,
Yokluðum aþikar, varlýðým yok’ta...
Yokluk denizinin içine girdim,
Muhtaç, tüm benliðim bir damla suya.
Kayboldum, hiçlerin hiçine girdim,
Kayboldum, kendimi ararken güya...
7.8.2010
ahmet turgut atlýk