MEMED’İN (MEHMETÇİK)ANA’SI

Gözleri yola daldý,
Memed’im geliyor sandý,
Uzunca telefon çaldý,
Memed’in anasýmý?diyen komutandý.
Memediniz!Üst mertebeye uðurlandý.
Oysa daha düþ bahçesindeydi,
Önce bir þey anlamadý,
Memedi ‘Erken teskere’!aldý sandý.
Erken yolculuðun adý ‘Önce Vatan’dý,
Telefondan son kalan sað olsun vatan.
Kimi ilgilendirsin geç yaþta yatan?
Karnýnda taþýyan doðurandý,
Ama kahbe arkadan vurandý.
Ahh diyebildi bir kez memedim,
Ben seni ölmeye göndermedim!
Þimdi sevenlere ne diyeyim?
Çok sýcaktý ama ana üþüdü,
Diðer memetleri düþündü.
Bu acýnýn sebebi ‘niçün’dü!
Elinden düþü verdi telefon,
Allah’ým bu yaþ için ne de acý son?
Mutluluða ermiþtir elbet bir ‘Mason’.
Daha yirmisiydi yaþam önünde,
Annesini aramýþtý belki ölümünün dün’ünde,
Belki yuva kuracaktý doðum gününde,
Belki yavuklusu bile vardý gönlünde.
Ölüm onu on dört ünde arkadan vurdu,
O gencecik kalbi bir anda durdu.
Belki bir ara bulduysa Ana’ya sordu,
Anam sen üzülme kaderim buydu!
Bir yaþam ömrünün ilk baharýnda,
Uzunca soluklu el diyarýnda,
O kahbe mermi neden karnýnda?
Memedim üzülme onur kanýnda.
14.07.2011


Sosyal Medyada Paylaşın: