Portakal kokusunda ay ýþýðýna emanet bir kayýk
daðlarýn ardýnda yeþil bir umut yeniden
þarkýlar kibritin ince saçlarýnda uyumaya alýþýk
bir þarký daha yazabilirim seninle
yol zamanýn parmak uçlarýnda ufalanýrken
tavana asýlmýþ çift gözlerini batýr yüreðime
hummalý bir yaðmur bulutlara tutunurken zorla
çerçevesi kýrýlmýþ hayallerimi anlat yeniden
hiç olmazsa gitmelere dair haklý bir sebep bul
belki bir telefon kulübesinde ýslanmýþ saçlarýnla
lanet ederken mahur sessizliðinde bu þehre
çakmaðýnda gazý bitmiþ yüreðime dokun
makas seslerinde bir þehir yarat esrikliðimden
ah bir dokunsan, merhem olacak gözlerime ellerin
bazý sesler duymaya alýþýk et beni
bazý seslere susmaya ýþýk tut gözlerinle
korktuðun anlarý sepetleyelim uçurumdan aþaðý
çengiler gacileri toplayýp çalsýn davul zurnayý
geri çekilmelerime ait engeller yükle geçmiþten
duru bir geleceðe koþalým yalnýzca sen ve ben
belki de bu kadar tutuklu olmak kaderdir sahiden
sýðýnak olup göðsünle dindir hatýrasýz kýzýþlarýmý
ruhumu beklet, ruhum sindir yadýrgamadan
iki kahve i mgeme sustur dudaklarýnda eski sözleri
cimri bir muhabbet yaralasýn baþka yaðmurlarý
saçlarýna sýmsýký tutunurken eylül adlý þarký
nakaratýný bana söylet bizden olsun tüm ilhamý
ardýnca hiç iz býrakmadýðýný düþünüp, gidiyor musun
uçurumlarýnca gözlerinde prangalarý sökerken
boynuna yaslanan sevgimin sonsuz gradýný
ilikleyiver bari deniz dinginliðinde bakýþlarýna
belki daha fazla kalamayacaðým yanýnda
ve gidiþin bir baþka uzak kalacak sýnýrýmda
bu yüzden dilsiz acýlarýmý sil artýk gözlerimden
tutuklu sancýlarýmýzý akýt kanayan sessizliðinden
kaç þiire emanet býrakýlýr bu yalnýzlýk bilemem ama
istersen bildiðin gibi olsun artýk
bir kaç acýsý mavilerin tütün kokularýna emanet býrakýldýðý
seninle tanýþtýðým aþka ait
’sönük umutlarýn kent yaðmurlarýnda’
...