Aðaca tutunan meyveler gibi, tutunuyoruz sevgiye; aþka… Besleniyoruz bir güler yüzle, tebessümle… Her þey bulanýp sular gibi akarken bir yürekle durulup, doku deðiþtiriyoruz. Büyüdükçe sevgiye olan ihtiyacýmýz artýyor. Yaþlandýkça sýðýnmak istiyoruz bizim için çarpan bir kalbe. Ne tezat… Ýnsan gençken tüm sevdiklerini kýrýp, yaþlandýkça toparlama çabasýna giriyor. Gözünde yaþla býrakýlýyor en çok seven, en sevdiði tarafýndan…
Aðaca tutunan meyveler gibi… Aþkla kýzarýyor, olgunlaþýyor… Umutsuzlukla kararýyor, çürüyoruz… Ruhumuz bedenimizin çekirdeði… Tüm yaþamý kendi hücrelerinde tutuyor. Zamaný gelince sararýp, daðýlýyoruz toprakta. Bir güzel tebessüm, dostluk birde hasret kalýyor sevdiklerimize.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.