Zamanýn ve mekânýn, en mukaddes varlýðý,
Akýl ,izan sahibi mahlûk, insan deðil mi?
Huy edin hitâbeti, dostuna yaverliði,
Marifetin büyüðü, tatlý lisan deðil mi?
Türlü bilgeliklerle, donatýldý bedenin,
Görmek için göz verdi, Hakk’ý göresin diye.
Belâ geldi baþýna, görmemezlik edenin,
’Körü körüne yaþar, ibret almazsýn niye?
Nasihati dinlemez, delik deþik kulaðýn,
Mâlâyaniyi duyar, Arþ’ýn sesini duymaz.
Hayrý þerre terkettin, þeytan oldu ulaðýn,
Mevlâ ruzi mahþerde, bunu yanýna koymaz.
Þöyle parmak ucuyla, dokun nazik tenine,
Hisseder, algýlarsýn, hem soðuðu sýcaðý.
Düþündün mü kim verdi, bu hikmeti ’gen’ine,
Kazara yapmayasýn, cehennem yakacaðý.
Kelâmýný dinleyen, hayran olsun diline,
Mukayyet ol daima, huþu ile söylesin.
Kötü söz gönül kýrar, tamiri zor biline,
Acý konuþan dili, kim nerede neylesin.
Kokunun en güzeli, cennetin hoþ kokusu,
Alamaz masal gelir, senin gibi acize.
Mahir elde iþlendi, vücudun her dokusu,
Benliðinden habersiz, insan denen mucize.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
HOŞGÖRÜ KÖYLÜ GÜZELİ LÂLE (semai) ELİF HZ. ÂSİYE OSMANLI (mesnevi) BENDEGÂN OSMANLI DESTANI (mesnevi) BÂRÂN EFGAN