Bir Mevsim Daha Yandı
daha kaçkez dövecek bu günül dizlerini anne
neden öðretmedin bana
en yalancý mevsimin aþk olduðunu
koþulsuzca sýðýndým hýrçýn sevdalara
ellerimde kar sularý eridi
hüzün yazýyor kalemim þimdi
satýr aralarýnda aleyhime kelimeler
kýþkýrtýyor beni
aldýrmýyorum ama
ne kadar umut varsa boyadým maviye
yeni tohumlar saçtým yarýnlara
varsýn bir baþak tanesi daha yakýn dursun topraða
ah anne
nasýl býrakýrým þimdi kendimi
sevdanýn aziz kolllarýna
gök gürlüyor aniden
çatlýyor sanki bulutlar
yýldýzlar bile ürperiyor uzaktan
bakýþlarým biçare
yollar yýkýlýyor üstüme
göðün eriþilmez boþluðundan
her sabahýn erkeninde
çiy düþüyor çiçeklerime
rüzgar hüznü fýsýldýyor kulaðýma
penceremde sonbahar uðultusu
kavramasý zor bir küle dokunuyor yüreðim
gözlerimde bir aþk buðusu
sanki her þey onu taþýyor bana
düðümleniyor heceler boðazýmda
sessizliðin karanlýk serinliðinde üþüyor ellerim
sancýlara düþüyor gecelerim
iki büklüm
adý usulca sýðýnýyor unutulmuþluðun gölgesine
ne çizeceðim ben þimdi aþkýn tuvaline
esir düþmüþ gülüþüm
kopar al bu yüreðimi anne
savur beni sayfa sayfa
nefes gibi uzaklaþan zamanlara
birkez olsun konuþamadým ki Tanrý’yla
gerisi boþ bir rüya
ne gülüp geçebildim hayata
nede sustum gözlerinde
düþ yanýðý uykumun kanat ucu
günden güne göðnümekte
yine seherin dansý baþlýyor sabaha
ýlýk bir rüzgar vals yapýyor söðüt dalýnda
ve o an bir ateþ düþüyor yüreðimin kenarýna
bak yine her þey
onu taþýyor bana
kýyamýyorum þimdi kýrmýzýya bakmaya
ve o kýrmýzý
dudaklarýma kadar týrmanýyor
gül sýcaklýðýnda
býraktým kendimi güneþin kucaðýna
yeniden doðdum yumuþak bir bebek gibi
yaðmurun doðallýðýnda
asude bir el uzandý sorgusuzca
yandý bir mevsim daha
deðiþmez bu cehennem yangýný
her kývýlcým taþýyacak onu bana
ah anne
söyleseydin ya
öðretseydin bana
en yalancý mevsimin aþk olduðunu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sepkin Coşkun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.