Yazý / tura atýlýr bu aþka.
kime baksam
gözlerde hep ayný cevap.
Sensizlik ilmek ilmek takýlýrken boynuma
ölüme susayan kuþlar konar aklýma.
Kendimden biliyorum sessiz ölmeleri
ve cebi delik bir aþkýn eteklerinden tutmayý en çokta senden biliyorum!
Ah þu sesini kulaðýmda unuttuðum kadýn!
nemlenmemiþ gözlerim var sana dair
ve her geçen gün
nefesini tutan bir kalbim.
Güneþ ne zaman valizini toplasa
yüzüne bakýlmamýþ bir aynada buluyorum gölgemi.
Ýstanbul suretini çarpýnca gözlerime
Ben eli tutulmamýþ bir ayrýlýða kaçarým
Bu yüzden sevgili
Adý konulmamýþ törede can veririz.
Þehrime gömülür
diri konuþan sessizlik
ve ölümünden sonra verilir
sokaklarýma adýn
Gökyüzünün perdesi aralanýr
Yine düþ çalýnca çocuklar.
Ve içimde
An yanar.
S e n yanarsýn.
B i z yanarýz!