şiirimin kefeni

her bir seçim bir vazgeçiþtir...
son sahnenin ardýna saklanan verilen söz
kaçar gibi yakalanýrsýn kendine
birden havada bulursun duygularýný darmadagýnýk
sanki baþinda o deli rüzgarlar hiç esmemiþ
esenlerde yetmiyormuþ gibi...

içimde tanýdýklarým vardý
sen, dýþýnda söylenmesi gerekenler vardý
þimdi çogul terkediliþlerin tekil düþleriyiz
eksilmiþ, verilmiþ sözlerin son süsleriyiz

sözsüz kaldýn bir cevabýn yoktu,
dilsiz kaldýn gidenin çoktu.!
o uyku tutmaz bekleyiþlerde ...
gözleri sensiz kalmýþ bir nefesin,
soluðu boþluk olurdu...

duygularýmý ,
hislerimi ýslatip ipe asanlara sorun kelimelerimin eksikliðini
tükenmeyen duygularýmla çiçek açan gözlerimin rengini

içimde acýtýcý bir soðuk var
istenmesi güç olan bir sözün
verilmeside kolay olamazdý...

ben size çok þey anlatýyorum ,
siz az anlýyorsunuz.
yanýlgýlarýnýzý gerçek sanýp düþtüðünüz o yalana tekrar düþüyorsunuz .

kendini hak etmediðin yerde alkýþlýyorsun .!
seni yazan kalemimi kýrýp
seni söyleyen sözlerimi siliyorum.
sözlerimi sildim
özüm yarým kaldý

hey sen ordaki!
dilini mi katbettin
kaleminde kagýdýna yazacak söz mü bulamýyorsun
neden susuyorsun .’
yoksa ,
dilini ýslatýcak düþüncen mi yok satýrlarýnda ,
tamam arþýn rengi belli oldu
dilini yormana gerek yok
benden eksildin ,kendinde çoðal þimdi..

þiirimin kefenini sen giy, tabutun ben olurum.!

Sosyal Medyada Paylaşın: