Ve
Son Mektup…
Gözyaþýyla yazdýðým son mektubum bu sana,
Gözlerimde dökecek yaþým kalmadý artýk…
Bunca horlanan âþýk, bir gün elbet usana,
Özlemini çekecek baþým kalmadý artýk…
Bir zamanlar ruhuma nice hazlar yaðardý,
Güneþ her gün ufuktan bin umutla doðardý.
Gülen yüzüm karardý, siyah saçým aðardý,
Gam tohumu ekecek döþüm kalmadý artýk…
Yalnýzlýk adasýnda bekledim bin ah ile,
Bir gün vuslat gemisi gelir diye sahile.
Hülyalarým yalanmýþ, dileklerim nafile,
Yollarýna bakacak düþüm kalmadý artýk…
Sevgi dolu bir dünya kurmaktý tek niyetim,
Hüsnün ile süsülensin istedim hüviyetim.
Sense hüzün kutbunda býraktýn beni yetim,
Ýlkbahara çýkacak kýþým kalmadý artýk…
Anladým ki idrakin nefsine esir imiþ,
Sýzlamayan vicdanýn simsiyah bir kir imiþ...
Merhametin, insafýn zalimlerle bir imiþ,
Keyfine býrakacak iþim kalmadý artýk…
Hafta deðil, ay deðil yýllar geçti aradan,
Her gün hicran damladý kalbimdeki yaradan.
Katlandýðým acýya þahidimdir Yaradan,
Sýka sýka sýkacak diþim kalmadý artýk…
Bin bir hüsran býraktýn bir sevdanýn ardýnda,
Þimdi hazan vaktidir mahzun gönül yurdunda.
Hislerimin önüne nazdan setler kurdun da,
Ýstikbale akacak peþim kalmadý artýk…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.