Bu gece bir tuhaf.. Karanlýðý boðuyor yokluðun. Ve þaraplar, yokluðun kadar yýllanmýþ.. Son bulmak üzere gözlerimde hayalin, her þey gibi.. Ve gelmediðin her vakit, her þeyleþiyorsun ömrümde..
Beklemeli mi seni, her hüzünlü günde, yoksa öldürmeli mi seni, zaman katiliyle? Hem gelsen bile, deðiþtiremezsin zamaný.. Deðiþtiremezsin, yaþadýðým tüm sensizliði.. Telafi edebilir misin? Söyle! Edemezsin tabi, sen sürekli gidersin.. Sen gitmeyi bilirsin ancak.
Fakat bu gece, her þey gibi, yokluðundan daha fazla, yok olacaksýn o güzel o sade hayallerde.. Ve olduðundan daha acýsýz, ani olacak.. Bu gece, diðer gecelerden daha kýsa sürecek.. Ve iþte tam burada bitecek.. Geriye, senleþmekten kurtulmuþ bir ben, benim kadar yalnýz bir þehir kalacak..
// Anýl Müçeoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
anilmuceoglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.