Ýþte rüzgâr çýktý, çarpýyor kanatlarý siyah panjurlarýn. Ýki kol gibi açýlýp kapanýyor gökyüzüne pencereler. Gökyüzünün derinliklerinde usulca kaybolan göçmen kuþlarýn hikâyesi gibi; Yer deðiþtiriyor yapbozlardaki hikâyeler.
Deniz ölgün, kumsal sakin… Sesleri cam þiþelere hapsedilmiþ umutsuz mektuplarýnýn. Þimdi fýrtýna çýkacak… Þimdi vuslat artacak… Gökyüzü yýrtýlacak, saðanaklarda seni anacaðým. Sen yaðacaksýn anýlarýnla boþ sokaklara… Ýzlerin silinmeyecek, her yerde sen olacaksýn… Her yerde elleri mimozalarýn, güneþ gibi gülümseyeceksin gri güne. Ýzlerin seni bana taþýyacak bir uçurtma gibi alaycý havalanýp ipleri kopacak hayalinin. Yaðmur damlasý yollarda…
... ... Bir adam sýrtý dönük bensizliðe yol alýyor. Gök yýrtýlýyor, sensizliði doðuruyor gri gün. Ama sen kokuyorsun… alýngan, sarý. Sen doðuyorsun her vuslat sonrasý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.