Yeni doðmuþ bebeðe daha isim konmadan, Sevdâlarý yüklenmiþ koca bir adam boyu. Kuþ gelende yaralý kanatlarý onmadan, Annesinden emdiði süt gibi içmiþ suyu. Yaralý bir sevdâdýr, ismine ne dersen de! Aþkla büyümüþ baþak, kaç arþýn eder sende?
Sýrça köþkü süslerken, sevdâ tutan elleri, Fýrçasýyla boyadý aþkýn hâlis rengini. Gülþeninde açarken görkemli hayâlleri, Bakýþýndan devþirdi bir gülün âhengini. Tâlip oldu o gülün dest-i izdivâcýna, Bânu itiraz etti, onun bu revâcýna.
Tarihe iz düþüren her zorlu aþk misâli, Bu sevdâ üstünde de kendini resmetti ah! Ârâf’a esir düþmüþ gönül ister visâli, Bîhaber, sâbýkasýz rûhlar kan içti, eyvâh! Ferhat ve Þâh nihâyet ulaþtý maksâdýna, Lâkin Hürmüz kapýldý oðlunun fesâdýna.
Þâh iken þâhbâz oldu sultan büyük hevesle, Kilit vururum sandý muhabbet kapýsýna. Susuzluk engelini haykýrdý bir nefesle, Þerh koydu aklý sýra sevdânýn tapusuna. Deseler de hîleyle þekillenir âkîbet, Bilemedi kendini ikrâr eder her niyet.
Þirin tasa ederken sevinçle coþtu Ferhat, Dedi: “Demir daðlarý aþk eritir biline! Vûslattýr bu günümüz, bizimdir artýk hayat, Suyu getireceðim, el deðmesin eline!” ”Külüngü al gel” diye çaðýrdý Þahinkaya, Yürek sesine uydu, yollara düþtü yaya.
Aþka hasret bir kentin fýrça tutan parmaðý, Nasýl da incinmiþti nakkâþ vurdukça taþa, Rüzgâr indirdi þirin yüzündeki yaþmaðý, Ýmrendi bir güzelin gözlerindeki yaþa. Yaþlý kadýn ünledi, dalýndan koptu yaprak, Su yürüdükçe kente ölümü içti toprak.
Vûslat mahþerde imiþ ne bilsin iki âþýk, Yalan kýlýcý kesti sevenlerin önünü. Sardý iki yüreði o zehirli sarmaþýk, Ölüme sürükledi bu sevdânýn yönünü. Ýki ayrý mezarda ayný açan iki gül, Kadere boyun eðmiþ, intizârdadýr gönül!
Ferhat Daðý selamlar hayât veren güneþi, Amasya’nýn kalbinden çaða süzülür zaman. Kýrklar Daðý’nda sönen ateþin yoktur eþi, Yeþilýrmak üstünde yorgan olur âsumân. Amasya ah Amasya, sende ne sýrlar saklý! Yürekten sevmeyene saltanatýn yasaklý!
Sosyal Medyada Paylaşın:
BüyükDoğu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.