Artýk demir almak günü gelmiþse zamandan Her dalga vurur sâhile bir baþka cihandan Lâkin duyulur yankýlý sesler son iz’andan Mehtap gibi yansýr suya âfâký fizândan Meçhûle giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuþ gibi sessizce alýr yol; Sonsuzluða dönmüþ gibi her yön, hani sað, sol? Kayboldu zaman, nerde mekan? Orda zaman bol! Besbelli gidersin buralardan ve rahat ol Sallanmaz o kalkýþta ne mendil, ne de bir kol.
Rýhtýmda kalanlar bu seyahatten elemli, Bin türlü firâk içre nihân, saklý, gizemli Bir yolcu uðurlandý bu rýhtýmda, sitemli Kayboldu ufuktan; kalanýn sözleri gemli Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli,
Bîçâre gönüller! Ne giden son gemidir bu! Ardýnda kalan mahþerin en son cemidir bu! Rýhtýmda sükûnetle geçen son demidir bu Akþamki hayallerde sönen son þemidir bu. Hicrânlý hayâtýn ne de son mâtemidir bu.
Dünyâda sevilmiþ ve seven nâfile bekler; Bildim ki bu devrânda beþer sâf ile bekler Bin derdine binlerce hüzün, gâile ekler Gözyaþlarý kâr etmez, o bir zâf’ile bekler Bilinmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.
Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden, Öyleyse onun þüphesi yoktur hederinden Öðrendi kaçýþ yok bu murassâ kaderinden Pek çoklarý kahroldu giderken kederinden Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden.
Mef û lü / Me fâ î lü / Me fâ î lü / Fe û lün
Sosyal Medyada Paylaşın:
BüyükDoğu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.