taþlarýmý düþürdüm avuçlarýmdan...
Kimsesizliðe düþen hecelerimi topluyordum
kuþlarýn seviþmelerinde üþürken diller
izzetli bir cümle damlýyordu gökyüzünden
haziran günlerinin ölümsüzlüðe açýlan penceresinden
tesadüfler sapana koyulmuþçasýna
taþlarken mesafelerin babacan sakallarýný
bakýþlarýnda mevsimlerin saðanaðý oluyordum
göz kapaklarým tesadüflerden düþerken her gece
sihrimde hep yan komþunun çýðlýklarý gizleniyordu
kavrulmuþ mýsralarýn duvarlara çivilenmelerinde
ayarsýz bir rüzgar kopardý saçlarýmdan
bozacý seslerinde ýslak öpüþmeler ardýnca
acemi inlemelerinde meçhule gömülürdü sakýzlarým
çiðnemekten yorulmuþtum hep ayný masalý
kalabalýklar ardýnca çekiyordum diþlerim arasýndan
dünya keyfince döndürürken þiirleþen aþklarý