LA TAHZEN

þimdi her þehir yýkýlýrken içimde
ruhun her kalesi
yerle bir olurken ve
taþ taþ üstünde kalmazken ….

-la tahzen’le baþladý bütün hikaye…þimdiki zamanlý cümlelerde…ömür çölünde savrulan iki kum tanesi, dalda ayrý düþmüþ iki hurma, suyunu kaybetmiþ nehirle asla varamayacaðý deniz düþü idik biz. belki serabýydýk kurak gözlerimizin…birbirimizin…-

zarf yanlýþ, mazruf yanlýþ…
gönderen de hiç var olmamýþ,
gönderilen de…

(ah senn..sen yorgun baþým
mahzun gözlerim
bin yýllýk hasrete müptela gönlüm….

yazýlan bozulmazmýþ….ve
dahi bin yerinden ekli ip çekmezmiþ
aðýrlýðýný düþlerinin…)


þimdi her þehir yýkýlýrken içimde
ruhun her kalesi
yerle bir olurken ve
taþ taþ üstünde kalmazken ….

-bu sevda açmayan bir anahtar, yanlýþ girilmiþ bir þifre ya da mayýnlý bir tarla idi ikimize. aþk ömürlere mutluluk giydirirmiþ. üþüdüðümüz günlerdi… la tahzen diyorum bir daha sana…bir rüyaydý, uyandýk.güneþle aydýk anladýk… la tahzen, bin yýllýk sevdam…-

bin yýllýk sevdam

koy þimdi elini yüreðine…
geçir gözlerinin kemendini
boynuma…
tek bir söz yeter artýk infazýma
vur
bir kalemde, bitir bu saðanaðý…


glccbrn

la tahzen: üzülme

Sosyal Medyada Paylaşın: