GİTME KAL DİYEMEDİM

“Ne acýlar biter sensiz
Ne bu ömür geçer
Ne bir sona ulaþabilirim
Ne de kader bana yeni bir baþlangýç çizer” diyecektim
Diyemedim…

Yokluðunun ay tutulmalarýnda
Medcezirler yaþadým
Duygularým karabasanlarda
Ruhum bilinmezliðin girdaplarýnda kaldý
Yani var olan bütün güzellikleri
Gidiþin, elimden aldý

Önce gecelerimi
Sonra gündüzlerimi kaybettim
Sonra güneþ doðmayý
Sonra yaðmurlar yaðmayý
Sonra baharlar gelmeyi unuttu
Þiirlerim küstü
Þarkýlar sustu

Gizlendim, gizledim
Kirpiðimden süzülenler
Hep sönmeyen bir ateþin içine düþtü
Gözlerim denize düþmüþ bir güvercinin gözlerine dönüþtü
Yani varlýðýn nasýl ki cennet gibiydi
Yokluðun azap,
Yokluðun sanki cehennemin dibiydi

Oysa sen
Giderken, kapamasaydýn gözlerini
Hissedebilseydin yüreðimi
Alabilseydin ellerine
Tarifsiz bir sevgi düþecekti avuçlarýna

“Gitme” diyemeyen ben
Gitmen için binlerce neden olsa da
Kalman için bir tek neden var
O da “aþk” diyecektim
Diyemedim…

Acýyan yerime dokunabilseydi parmaklarýn
Ardýnda kalmayacaktým karanlýklarýn
Dokunmadýn…
Zifiri gecelerin içine soluðum hapsoldu,
Kelimelerim sessizliðin içinde kayboldu

Sonrasý
Aþk, artý hasret, eþittir acý
Bir tek çözüm deðiþtirebilirdi bütün bu olanlarý
Bilinmezliðin ortasýnda kalmamýþ bir sevda
Hapsedilmemiþ sözler
Hiçe sayýlmamýþ bir yürek

Ýþte o zaman
Kan damlamazdý görünmez yaramdan
Ýþte o zaman
Yasaklarýnda kalmazdým yokluðunun
Ýþte o zaman
Her þeye raðmen “iyi ki” derdim
Diyemedim

Sen giderken, ayrýlýða
Sen giderken, kalana
Sen giderken, yaþananlara
Sen giderken, aþka yakýþaný yapmayýnca…

Sesim, içime düþen çýðlarýn uðultusuna yenildi
Öylece kala kaldým
Söyleyeceklerimi söyleyemedim
En kötüsü gitme kal diyemedim


ÝHSAN TURHAN
Sosyal Medyada Paylaşın: