Güneþe veda ederken,
Kýzýl renge bürünen buluta bak!
Batmadan güneþ,
Hilâl kendini gösterirken,
Sessiz çýðlýðýnla sen de,
Maziye bak!
Tepenin ardýndan kaybolurken,
Sanki bir veda busesi.
Her gün ayni ahenk oluþurken,
Sonsuzlukta akþamlar,
Küçücük bir zaman katresi.
Köþebaþýnda insanlar konuþurken,
Ne garip,
Hiçbiri semaya bakmýyor.
Zamana koyduðu takvimle avunurken,
Her gün batýmý bir vaaz.
Oysa her insan biliyor ki,
Zaman geri akmýyor.
Hakikat insana çýðlýk atarken,
Yangýn yerinde,
Nice gönüller...
Akþam gelip gün batarken,
Acaba söyleyen var mý?
“Bugün de ziyandayýz”
Diyen diller!