DÖNMEK

* - “Ol “ dedi ; oldu.
“Yol “ dese , çýkýp gelir miydin düþlerimden?-



bir hüzün kuyusunda demlenmiþ þiirin
ilk hecesi , sen…
ilk ýþýðý, günün…


yangýn sonrasýnýn soðuyan küllerini /sürme
yapýp gözlerime,
çýkmýþým yollarýna…


ey Yusuf,
en kýymetlisi Kenan ilinin…
aþk deyince kalemin ilk yazdýðý…

ben Züleyha’yým yokluðunun yoksulu…/
hüzün gülü, Mýsýr’ýn…



her buluttan, her yapraktan
her kuþ kanadýndan
sorarým adýný…


- bu aþkta kaybedince kendini Züleyha, yar’ýný buldu. Levh-i mahfuz’a sonradan dipnot düþüldü aþk-ý Yusuf kýssasý, onun ateþiyle kaleminin…-


sen çýkýp gelsen
nehirler de çýkýp gelirdi bereketiyle,
çöllerime…


ve güneþlerin çözerdi
kalbimin buzulunu
ellerinde…



gülüþün , karanlýða ýþýðýn dökülüþü
bir susuþun infilak./
yahut çekilmek dara…


ve gözlerine bakmak
düþmektir girdaplara…


inanýlmaz bir döngüde büyüyor þimdi
hasretin uçurumu beynimde…
varlýkla yokluðun makasý daralýyor…
dönen, dönen, dönen çemberler çevremde…



Yusuf


sen de


dönsene…






gýls

*kaf u nun : Bakara/11


Sosyal Medyada Paylaşın: