salıncak

gözlerimin içine kurduðum salýncaklarda sallanýr
kimsesiz yalnýzlýðýn uzun bakmalarý...







kendime iniyorum
kendimi kendi içimde sýnarken
küf kokan gecelerin alnýna baþýný dayayan þehirde terliyorum
bir kadýn iniyor avuçlarýmdan
bir yaðmur
vuruluyor göç sýcaklýðýnýn þahitliðinde
parmaklarýmýn arasýndan kayan deniz
tombul gemilere öldüðünü söyleyen þarký ýsmarlarým inadýna
deðiþir lahza
deðiþir güneþin rengi
yalnýzlýða kaçan bulutlarda
az önce seviyordum dallarý
uçan daraðaçlarýnda
rüzgarýnda boþaldý
sabahlarý anlattýðým gün






nasýl da baðýrýyordum
salýncaðýn omuzlarýnda toprak benimken
nefesim ölü taþýr geçtiðim her sokaktan
sus kalabilseydi aynalarda uykusuzluðum
çenesi çözülmüþ anýlarý çoðalan gecede öpebilirdi
yeþili iþiten kulaklarým






kendime benzemiyorum
kendimi kendimde sýnayan rüyalarýn sesi baþka
yapraðý baþka

doðmamýþ yangýnlarý sayarken yalnýzlýðýn teninde
yolculuðum baþkaydý













Sosyal Medyada Paylaşın: