Ayný sen, sen gibi gün batýmý sen de öyle gitmiþtin mahsun, maðrur bir edayla süzülmüþtün usul usul sessizce...
son ýþýltýlarý vururken, okþarken göz bebeklerimi, kaçýrmadým, kaçýrmýyorum bakýþlarým arkasýnda güneþin, arkandan geliyor senin...
Korkmadým, asla yeis duymadým, gün batýmýndan yani, senin ellerimden kayýþýn, yüreðimden gidiþin deðilki neden korkayým ki gün batýmýndan...
Ufukta kaybolup giden bir ceylan misali kýzýl demindeki gün, ve ben biliyorum, eminim, sabah onunla doðacak yine, onsuz sabah olurmu hiç?
Sen, günün yorgunluðundaki güneþim, doðmazsan ufkuma yüreðimdeki, göz bebeklerimdeki parýltý olmazki sabah olmazki sensiz ve biliyorum karanlýðý yýrtarak günün aydýn olsun diyeceksin doðacaksýn ufkuma, yeniden hayat vereceksin. ’’seni çok seviyorum’’diyeceksin...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Moran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.